Rematados os aplausos a vida  volveu a ser como antes

 

A Sanidade sigue mal; peor do que estaba antes do Covid-19. O persoal sanitario non deixa de denunciar publicamente os desatinos da Organización e o incumprimento das medidas necesarias para que  o sistema funcione como o fixo noutrora.

As queixas e suxestións que fan acotío  na prensa, e -supoño- que oficialmente, non teñen resposta. Imponse o Silencio Oficial. Como exemplo  o que sae na prensa o domingo día 9.

[Médicos denuncian que uno de cada cuatro encadenan contratos en el Sergas. Reclaman a la Xunta que conviertan estos contratos en interinos antes de fin de año].

A reforma tomada, -supoño- pola excesiva carga dos médicos de familia: chamar ao Centro de Saúde para unha consulta  e recibir a contestación que te chamaría o médico  o día (x) a unha  hora concreta, que non sempre se cumpría.

Este procedemento parece que vai ser o futuro da medicina de familia.

Recentemente lin un artigo dun médico  (coido que foi  o doutor  Ángel Vázquez) que falaba do perigo da falta de presenza do doente co seu médico. Ese distanciamento deshumaniza máis  a sociedade.

Enfermeiras

A xornalista Mar Mato faille unha entrevista  a Carmen García Rivas, secretaria xeral de SATSE Galicia  (Faro de vigo  luns 3 agosto)

Carmen vai respondendo aos inquéritos que le fai a xornalista dende o comezo da pandemia até o momento actual.

[“No tenemos la mejor Sanidad del mundo pero quizás si el mejor personal  sanitario”

-“Cambiar los protocolos de seguridad porque no hay material es un cachondeo”.

-La pandemia puso al descubierto cantidad de carencias. No solo hay  que mejorar plantillas sino  también organización, funcionalidad de servicios,  mejorar la coordinación y respetar la ley   de protección de riesgos laborables.

-(…) nos faltaban camas de UCI, pero también plantilla de UCI. La cama es un mueble y requiere un número de profesionales para atender  a los pacientes que están en ellas.

A extensa entrevista a Carmen é un “laio” como se comprobou durante e despois dos momentos álxidos da hospitalización: eran frecuentes as queixas que facían pola falta de medios e persoal.

As respostas da Administración

Todo nos fai ver que na xunta non se enteran, non hai respostas para resolver a problemática da saúde. Será que aínda non remataron  de darlle máis pulo a privada? Será. As ferramentas téñenas á man: aumentar as listas de espera; reducir a presenza nos Ambulatorios seguindo o ensaio da [chamada telefónica para que o médico te chame} e vaian vostedes a saber o que preparan para introducirnos na privada. (“Tempo ó tempo”  que van de presa). E  ademais agora séntense máis fortes.

E a Sociedade volve o de sempre.

Pasando o que pasou , desorganización, falta de medios, persoal traballando ata o esgotamento, persoal infectado e algún mortos non por seren héroes, non. Asumiron a súa responsabilidade  incluso sabendo ao que se expoñían pola falta de recursos.

Arestora o que se ve e se escoita é que a cidadanía non se sinte responsable. Como é habitual neste país (…o pasado,  pasado está, mellor esquecelo  que esas son cousas dos políticos. Distraerse e deixar nas mans de outros é  a “solución”)

Teremos a ousadía de volver aos aplausos si chegan a pecharnos de novo?

-Non foron tamén os aplausos unha maneira de saír de nós mesmos? Coñecemos aos veciños de enfronte, falamos cos dos lados, cantamos  e rompemos as cadeas da imposición que nos poñían e do medo que nos estarrecía.

 

 

 

Telmo Comesaña    agosto 2020