Relato dun día de aburrimento obrigado

O “Real Decreto” que o presidente do goberno nos anunciou  por televisión, aló polas once da noite do sábado día 14 do mes no que andamos, co gallo de controlar o “coroavirus”; entre outras moitas imposicións –recomendadas polos expertos que saben desas cousas—, está a de recluírse no fogar durante dúas semanas. Case nada!

Abofé que como creo que o problema pode ser catastrófico si non seguimos as instrucións ordenadas polo “poder”, as autoridades  (Policía Local, Nacional  e Exército) tomarán as medidas que o cargo lles confire  a prol do cumprimento das ordes establecidas polo devandito Real Decreto.

O primeiro día de reclusión (domingo 15 ás 0.00 horas) deu paso ao merecido descanso  nocturno.

Espertei de mañanciña e erguinme á pouco de clarear.  Saín o patín e o sol xa se deixaba ver; o ceo era claro e non había vento. Eu esperaba unha mañá  de choiva porque estaba anunciada; pero non, o sol foi tomando pulo maxestosamente e ía quecendo a terra.

Almorcei escoitando na radio “A vivir que son dos días” e logo baixei a recoller o xornal que me deixaran no buzón. Antes de subir din unha volta pola horta para ollar o mesmiño de onte -esa é unha teima diaria; si non a fago é como si estivera de viaxe ou algo semellante-.

Subín e fiquei diante da tele lupa  para irme decatando do acontecido o día anterior. Mi má! …As novas xa eran resesas; (coroavirus). Entón andei ata atopar o “bichero” de Davila. Levei unha farta de rir e seguín –separando o gran do trigo da palla- para concedérlle-lo tempo o suplemento “Stela”, que mellorou moito  dun tempo acó.

De cando en vez ollaba pola fiestra e decatábame que o anuncio  do presidente chegaralle a xente: ás dez…ás once… ás doce apenas circulaba un que outro coche; nin xente nin ciclistas, e así todo o día. Vivindo aquí estou afeito a que un domingo como o de hoxe ás oito da mañá xa pase xente deica Samil: correndo, andando normalmente, paseando e falando  coas familias, etc. Motos, coches autobuses e patinetes… é hoxe, ren.

Ao longo do día baixei varias veces para ollar o mesmo que antes; e entre (dentro e fora) da casa cumprín; non faltei ás normas establecidas; ninguén viu a miña casa, entón non falei nin cos veciños, e así ía a xornada; o día rendeume como cando  en -tempos xa lonxans-, “cultivaba o aburrimento”.

A media mañá mudou o tempo e chegou a choiva que fora anunciada; aló polas cinco da tarde volveu aparecer o sol para afogarse no Atlántico detrás dunha tépeda nube. Fixeime que xa baixa entre as illas de San Martiño e a do Medio; sinal de que dentro de tres meses e cinco días, baixará na cota máxima do percorrido, (solsticio do verán),  e de alí a repetir o ciclo establecido pola Natureza.

Naquel solpor tan estraño din en reflexionar.

Pensei no afortunado que son ó vivir no rural de Vigo: estar recluído na casa supón estar fora ou dentro e porén, os días pásanse moito mellor, porque podes adicarte as labores propias da época sen sentirte preso dentro da casa e de ti mesmo.

Supoño que as familias con crianzas, catorce días recluídos, ten que ser para tolear. Compadézoas.

Vivir no rural ten as súas vantaxes; a horta e o xardín convértense no parque  natural no que reinan os paxariños e as flores; as calas están que da xenio velas, e na poza de auga o nenúfar aínda non deu sinal de vida, mais as ras  – aínda coa cor marrón da terra na que invernaron – xa se deixan ver.

Quedan días para contemplar esa vida que está arredor de nós.

A todas e a todos. Paciencia. So faltan trece xornadas

Telmo Comesaña    Marzal 2020