Relato dun día de aburrimento obrigado
O “Real Decreto” que o presidente do goberno nos anunciou por televisión, aló polas once da noite do sábado día 14 do mes no que andamos, co gallo de controlar o “coroavirus”; entre outras moitas imposicións –recomendadas polos expertos que saben desas cousas—, está a de recluírse no fogar durante dúas semanas. Case nada!
Abofé que como creo que o problema pode ser catastrófico si non seguimos as instrucións ordenadas polo “poder”, as autoridades (Policía Local, Nacional e Exército) tomarán as medidas que o cargo lles confire a prol do cumprimento das ordes establecidas polo devandito Real Decreto.
O primeiro día de reclusión (domingo 15 ás 0.00 horas) deu paso ao merecido descanso nocturno.
Espertei de mañanciña e erguinme á pouco de clarear. Saín o patín e o sol xa se deixaba ver; o ceo era claro e non había vento. Eu esperaba unha mañá de choiva porque estaba anunciada; pero non, o sol foi tomando pulo maxestosamente e ía quecendo a terra.
Almorcei escoitando na radio “A vivir que son dos días” e logo baixei a recoller o xornal que me deixaran no buzón. Antes de subir din unha volta pola horta para ollar o mesmiño de onte -esa é unha teima diaria; si non a fago é como si estivera de viaxe ou algo semellante-.
Subín e fiquei diante da tele lupa para irme decatando do acontecido o día anterior. Mi má! …As novas xa eran resesas; (coroavirus). Entón andei ata atopar o “bichero” de Davila. Levei unha farta de rir e seguín –separando o gran do trigo da palla- para concedérlle-lo tempo o suplemento “Stela”, que mellorou moito dun tempo acó.
De cando en vez ollaba pola fiestra e decatábame que o anuncio do presidente chegaralle a xente: ás dez…ás once… ás doce apenas circulaba un que outro coche; nin xente nin ciclistas, e así todo o día. Vivindo aquí estou afeito a que un domingo como o de hoxe ás oito da mañá xa pase xente deica Samil: correndo, andando normalmente, paseando e falando coas familias, etc. Motos, coches autobuses e patinetes… é hoxe, ren.
Ao longo do día baixei varias veces para ollar o mesmo que antes; e entre (dentro e fora) da casa cumprín; non faltei ás normas establecidas; ninguén viu a miña casa, entón non falei nin cos veciños, e así ía a xornada; o día rendeume como cando en -tempos xa lonxans-, “cultivaba o aburrimento”.
A media mañá mudou o tempo e chegou a choiva que fora anunciada; aló polas cinco da tarde volveu aparecer o sol para afogarse no Atlántico detrás dunha tépeda nube. Fixeime que xa baixa entre as illas de San Martiño e a do Medio; sinal de que dentro de tres meses e cinco días, baixará na cota máxima do percorrido, (solsticio do verán), e de alí a repetir o ciclo establecido pola Natureza.
Naquel solpor tan estraño din en reflexionar.
Pensei no afortunado que son ó vivir no rural de Vigo: estar recluído na casa supón estar fora ou dentro e porén, os días pásanse moito mellor, porque podes adicarte as labores propias da época sen sentirte preso dentro da casa e de ti mesmo.
Supoño que as familias con crianzas, catorce días recluídos, ten que ser para tolear. Compadézoas.
Vivir no rural ten as súas vantaxes; a horta e o xardín convértense no parque natural no que reinan os paxariños e as flores; as calas están que da xenio velas, e na poza de auga o nenúfar aínda non deu sinal de vida, mais as ras – aínda coa cor marrón da terra na que invernaron – xa se deixan ver.
Quedan días para contemplar esa vida que está arredor de nós.
A todas e a todos. Paciencia. So faltan trece xornadas
Telmo Comesaña Marzal 2020
Así es Telmo, la vida en el campo es una bienaventuranza, porque al contemplar la naturaleza comprendes bien que la libertad no consiste en ir a dónde quiera sino en ser feliz dónde quiera que esté. Las plantas viven prisioneras de su tallo o de su tronco, pero no dejan de cumplir su objetivo, florecer y dar fruto. Eso hemos de hacer, florecer y dar fruto. Buen día.