Futuro incerto

Ó abeiro do poder que os militares golpistas lle deron, a Igrexa Católica despregou dende o primeiro momento unha actividade frenética a prol de someter á socidade. A palabra empregada era  “Recristianización”, e o que se escoitaba nos sermóns e nas homilías era que España convertirase  nun país de “misión”. E alí onde ían tomando posesión  ía poñendo en funcionamento o aparato represor.

A cidadanía tiña que ser “católica, apostólica e romana”.

Había unha confusión nos termos: a recristianización da que falaban poderíase entender que acollía a todalas confesións cristiáns, pero a realidade era outra: “somente a pertenza a Igrexa Católica garantía a salvación eterna, porque era a verdadeira”. Aquí non se coñecían coptos nin ortodoxos, pero protestantes luteranos e calvinistas, e Testemuñas de Xehová, si. Uns e outros foron considerados enemigos e metidos naquel grupo denominado “Rojos”, e moitos deles e delas pagarono coa vida.

E xa que logo, en Alcabre tamén houbo misión. Daquela eu ainda non debía ser monago porque lembro pouco do acontecemento; só de mirar moitos curas e da cruz, que como testemuña quedou suxeita na parede frontal da igrexa.

Había unha intensidade de actos, -algúns xa mencionados en artigos anteriores- que tiñan á xente pendente da Igrexa:

O rosario era o modelo de oración comunitario, e facíanse campañas polo rosario en familia, -“mensaxe do padre Peyton”-, e afortalouse a devoción ó Corazón de María, que según proclamaban aparecérase en Fátima-Portugal.

A virxe de Fátima  peregrina a Galicia

Unha imaxe da virxe saiu de Fátima e viu parando de freguesía en freguesía até chegar ó Miñó, e dalí viu de parroquia en parroquia peregrinando e os ministros do señor anunciando os terribles danos que causarían os pecados dos homes. Anunciaban tamén a salvación que consistía en cumplir as promesas que a virxe lles fixo aos pastoriños, -criaturas pobres e analfabetos-, e o rezo do santo rosario era unha das oracións que máis lle acaia.

En alcabre estivo parte dun día e unha noite. A oración fíxose contínua por quendas de adoradores rezando rosarios até que se despediu a prol doutra parroqia, e íase cantando:  “El trece de mayo la virgen María / bajó de los cielos a cova de Iria / haced penitencia haced oración por los pecadores implorad perdón / ave, ave, ave María/ ave, ave, ave María / las modas arrastran al fuego infernal / vestid con decencia si os quereis salvar /…”.

Outra das actividades para reafirmar o rosario foi

O rosario da aurora

A cotío se escoita –nos faladoiros radiofónicos, na prensa escrita e, entre amigos-,  as palabras “rematou  como o rosario da aurora”. E eu preguntolles. –Sabedes o que foi o rosario da aurora?  E a resposta sempre é a mesma,  -Non, pero como se dí a cotío…!

O rosario da aurora vivino máis de preto e participei algunas veces, ainda que non sei cando empezou  nin cando rematou; o que coa madurez e reflexión que se fai co  devalo dos anos,  a miña consideración é que aquel acto era unha tortura para a xente traballadora; imos ver:

Ás seis da mañán saíase da igrexa rezando o rosario e cantando.  As campás repinicando  sin parar, -dou fe porque eu era dos que repinicaba e facía relevo con outros rapaces-.  A procesión ía Castañal arriba rezando e cantando, lembro algo das cancións:  “Levántate fiel cristiano que ya viene la mañana / levántate que la virgen para el rosario te llama /  venid cristianos venid que las campanas son su voz / venid cristianos venid  que su rosario es salvación…e seguía”.

Naquela época os traballos nos talleres e nos asteleiros empezaba ás oito, oito e media ou nove horas. Aqueles veciños ergueríanse o máis cedo ás sete horas, pero  “o sistema” xa os despertaba ás seis con repenique de campás.

Ainda que había persoas que ían camiñando e rezando o rosario,  -iso vino ata hai poucos anos-,  o rosario levaba en si, a participación de máis xente.

Para algúns dos rapaces que íamos alí, o que nos importaba era repinicar as campás; iso non era para todos: subir o campanario, estar no poleiro da igrexa e repinicar era unha aventura, que tiña que ser doada polo sancristán.

E facelo ben non é tan doado, precisa entrenamento para levar a orde e non trabucarse: repinicar é facer música, e poucos eramos os que disfrutábamos  daquel “arte campaneiro”

Tempos idos.  Algúns momentos felices

Telmo Comesaña   maio 2017