Día de Reises, agasallos para nenos e vellos

Din que os vellos se volven nenos, e pode que sexa certo, porque a min gústame xogar. Como de neno non tiven xoguetes – amañaba eu os meus chafaricos -, pero envexaba os xoguetes que tiñan algúns cativos; a outros pásaballes o mesmo ca min, mais uns e outros iamos conformándonos  porque a vida situáranos nese espazo e nese tempo.

Ao longo da vida fun procurando os meus xoguetes con forma de ferramentas  coas que desenrolar as múltiples actividades que ainda hoxe sigo tendo. Tamén a miña familia (dona e fillas) conscentes das miñas angurias xogueterís, votáronme un tren eléctico, e quedei como un bebé cun axóuxere. Aquel tren  -que sigo conservando  -, foi motivo de enredo: poñíalle trampas para que escarrilara, metíalle carga no volquete, levabaio a máxima velocidade e facíalle  patinar as rodas  e outras trasnadas propias dun picariño.

Hoxe, día dos reises, cando despertei lembreime do significado do día: nais, país, avos e avoas, levando aos fillos e netos, ós parques e praias a enredar cos patinetes, bicicletas, coches, patíns e trebellos futuristas, pra min descoñecidos. E, eu?

Pois eu non podía ser menos: ás dez da mañán xa estaba co meu xoguete preferido (iso é o que din as miñas fillas) unha trituradora coa que trituro os restos das podas das árbores, cepas, roseiras, hortensias e todo aquilo que serve para a compostaxe, e votei dúas horas de frenética actividade, ata quedar canso de tanto movimiento, pero satisfeito porque deixei a horta limpa, mais a ansia de triturar e limpar deume azos para seguir.

Triturando metafóricamente

Triturei aos homes que torturan e matan á mulleres e fillos, aos pederastas e pedófilos, aos proxenetas e aos que se enriquecen a conta da prostitución, tráfico de armas,  de drogas e de seres humáns.

Aos que fan as guerras, que sementan morte e desolación, desprazamentos de refuxiados e afundimento das sociedades.

Triturei aqueles empresarios, que valendose das leis represivas abusan dos traballadores máis febles.

Triturei aos que consinten os “paraisos fiscais”

Triturei aos que nos minten, no Parlamento – casa sagrada da democracia -; aos que promenten unha cousa  e logo que teñen o poder, fan a contraria, chuleándose da cidadanía.

Triturei ós terrorismos, a todolos terrorismos, como o que me deixou sin pai,  a min, a miña irmá, ós meus curmáns,  e a miles de nenos e nenas, e levou ao pobo a unha guerra. E seguimos sin ser recoñecidos como vítimas. (Entre 15.000 e 20.000 orfos en Galicia).

Triturei  aos que desprezan, insultan e abandonan aos familiares que buscan os restos dos seus familiares asasinados a partir do 18 de xullo do 1936, (disto podo dar fe. En Pereiró e Lavadores hai unha mostra macabra, e para coñecer os sentimentos da xente cando se atopan co lugar onde están soterrados, ler o xornal El País do 27 de novembro 2016, na seción, “cartas al Director”).

Triturei aos partidos políticos e xefe do Estado por non cumplir a Constitución do 1978, no artigo 10,2 de Dereitos Humanos. Desprezando  os requerimentos do Relator Especial de NNUU para os Dereitos Humanos.

Triturei á Xustiza – tan axil para o que convén ó sistema, ou o partido no goberno,  e tan lenta para  as reclamacións das vítimas do Franquismo, tendo que recurrir a tribunais Internacionais.

Triturei aos banqueiros por meternos nas Preferenes e subordinadas, e cláusulas solo, e tamén aos que lle-lo permitiron.

Triturei ao noso goberno galego polo abandono do país que desgoberna, (non se pode gobernar si non hai obxetivos de desenrolo, con prazos e orzamentos: estanse a pechar explotacións leiteiras, están as terras sin cultivar e desertizándose, os montes seguirán ardendo porque non hai ningún proxecto para o mellor aproveitamento forestal, sin riscos de catástrofes). O que sí fixo o presidente,  foi sorprendernos  na precampaña eleitoral ó  anunciar a súa paternidade (xa eran horas Alberto, 55 anos xa é doado ser avó), e logo dalí a uns días deuse a coñecer o nome da portadora do churumbel, 51 anos ten a dona. A vida está chea de sorpesas, e milagres hainos a cotío, e a Igrexa xa nos ensinou como o Espirito Santo procedeu coa Virxe María: nos cataqueses dicíannos que “fue semejante a un rayo de sol que pasa por un cristal sin romperlo ni mancharlo”. Descoñezo si os expertos de hoxendía serán tan hábiles como o santo espirito.

Rematei triturando ós curas, que tanto medo me fixeron pasar coa ameaza do inferno si morría en pecado mortal. Ardendo sin consumirme por toda a eternidade,sufrindo sempre…sempre… por toda a eternidade. Malditos torturadores de inocentes! Queda moito por triturar, mais non se pode facer todo así, de súpeto, deixaríamos mal aos que van amodiño para non mancarse, eles e elas precisan reflexionar e mirar para onde corren os ventos do futuro, non vaia ser o diaño que perdan a cadeira na que senta.

Remato alporizado, porque se me vota a noite enriba e ainda non felicitei aos nenos e nenas,  nin  aos vellos e vellas.

Un biquiño para as crianzas e unha aperta solidaria para a vellez, espazo no que me atopo.

Telmo Comesaña   xaneiro 2017